Światełko w tunelu

Jasne światło rozbłysło jak zanihilowana antymateria w powieści Dana Browna i rozświetliło mrok w którym się znajdowałam, wlało nadzieję w moje serce, pozbawiło mnie strachu przed samotnością, dodało siły i wiary. Wstałam z kolan, chwieję się jeszcze ciut niepewnie, oślepiona wciąż jasnym blaskiem, z wyciągniętą przed siebie ręką, zaciekawiona co takiego się za nim kryje, podążam w kierunku światła. Wciąż jeszcze spoglądam za siebie na moją strefę komfortu, lecz wewnętrzny głos mówiący – teraz albo nigdy – już zagłusza wszystko inne, wiem, że nie mogę tam zostać, nie mogę już wrócić, nie chce już ciemności. Światło przyciąga mnie kuszącym ciepłem, mimo, że nie znam jego źródła chcę zaryzykować. Mówi się, że kto nie ryzykuje ten nie pije szampana, w moim przypadku, kto nie ryzykuje ten tkwi w mroku, czekając aż przez czarne spowijające wszystko chmury przedrze się płomyk światła by choć na moment nacieszyć się jego blaskiem. Ja już nie czekam, nie liczę na pojedyńcze refleksy, chcę wielkiego wybuchu jak przy stworzeniu świata, chcę by jasność zassała całą ciemność i zło, chcę dobrej energii i ciepła, chcę pasji i porywu, chcę życia w harmonii, miłości i synergii.

Wyczerpałam już limit kolejnych szans, tę muszę wykorzystać, chwycić życie za rogi, nie poddawać się kolejny raz, walczyć o siebie i swoje szczęście.

Teraz albo nigdy