Sporo ostatnio na ten temat czytam, i jak już to do mnie dotarło to najchętniej rzuciłabym się z mostu, żeby już więcej nikogo nie krzywdzić. Narzucam swoją wolę, wszystko kontroluję, mam nerwicę natręctw i obsesję, że wszystko musi być po mojemu, jestem agresywna i wulgarna, ciągła potrzeba kontroli spędza mi sen z powiek, stąd też niechęć do alkoholu, po jego wypiciu tracę kontrolę i nie radzę sobie z tym. Zawsze kiedy w moim życiu nie dzieje się najlepiej emanuję złymi emocjami kreując w ten sposób swój świat, zniechęcam i odpycham od siebie ludzi, tracę przyjaciół i zamykam się na nowe znajomości co jeszcze pogłębia mój introwertyzm.
Zdaje sobie sprawę ze swojego paskudnego toksycznego charakteru, ale ja nie urodziłam się taka zostałam w ten sposób ukształtowana. Moja mama była despotką i tyranką, nigdy mnie nie przytulała, nie okazywała uczuć, ciągle wymagała i krytykowała, stosowała kary cielesne, byłam wychowywana w ciągłym stresie. Do dziś czasem się zastanawiam czym to było spowodowane, co musiała przeżyć, przez co przejść co ją tak znieczuliło i pozbawiło empatii, a może poprostu nie była gotową by mieć dzieci… Wiem, że nie chciała dla nas źle, to całe bezduszne i restrykcyjne wychowanie było w dobrej wierze, miało na celu nas zdyscyplinować, nie zdawała sobie sprawy z konsekwencji jakie poniesiemy w dorosłym życiu i jaki wpływ będzie to miało na nasze rodziny.
Postanowiłam ze wszystkich sił nad sobą pracować i walczyć o odzyskanie siebie. Kontrolowanie własnych emocji, odrzucanie tych złych i odczuwanie tylko tych dobrych nie jest łatwym zadaniem, unikam drażliwych tematów, słucham uspokajającej muzyki, czytam książki, spędzam czas z dziećmi, wsiadłam na rower, aktywność fizyczna pomaga mi dobrze się poczuć. Pamiętam siebie z czasów kiedy byłam inna, szczęśliwsza. Walczę o swoje życie, rodzinę i dobrą formę psychiczną. Nie wiem czy to się uda, ale się staram i jestem dobrej myśli.
Miłość w czasach samotności 